15

برخلاف خیلی از دانش آموزهای رشته تجربی من هیچوقت دلم نمی خواست پزشک بشم . از سال چهارم دبیرستان میدونستم که اشتباه کردم اصلا اومدم رشته تجربی !

ولی خب شرایط اون زمان جوری نبود که بشه تو محیط مناسبی رشته ی انسانی رو دنبال کرد.

ترم دوم رشته کارشناسیم که بودم یکی از دوستانم گفت من نمیتونم این رشته رو ادامه بدم و انصراف داد

من اما باز هم نتونستم اون شجاعت رو داشته باشم.

بعد از یکسال که از فارغ التحصیلیم گذشت به خودم گفتم اگر نری دنبالش تا آخر عمر به خودت سرکوفت میزنی.

انصافا دم مدرسان شریف و بسته های آموزشیش گرم که باعث شد با خوندنشون و توکل به خدا و عزم جزمم  والبته روحیه و انرژی ای که شریک زندگیم بهم میداد بشم رتبه 16 تو رشته ای که دوست داشتم.

الان احساس مفید بودن میکنم

هم رشته ای میخونم که دوستش دارم و هم گرایشی هست که باعث میشه 4 سال کارشناسیم بی هدف نبوده باشه.

جدای زندگی شخصیم و احساسیم که داره آروم به سمت کمال میره فقط دغدغه کار برام مونده که امیدوارم از پس این یکی هم بربیام .